De tijd is rijp voor wat Pizza Ethiek. Wat “food for thought” zeg maar. Vind jij dat alles maar moet kunnen op de pizza? Of gaan sommige ingrediënten echt een grens over?
We kregen online een foto voorgeschoteld. Van een pizza belegd met curryworst.
Tot zover was er op zich nog weinig aan de hand. Het moet een beetje je ding zijn, maar in Italië staat de Pizza Würstel regelmatig op de kaart van de plaatselijke pizzeria. Er zijn blijkbaar liefhebbers.
Het was ook niet de worst die onze aandacht greep. Ook niet het deeg. Die was in de Napolitaanse stijl. En zag er eerlijk gezegd prima gebakken uit.
Toppings
Nee, ons oog viel op een deel van de toppings.
We zagen twee sausjes. Rood én Wit. In afwisselende lijntjes over de pizza getrokken.
Gekronkelde Rood-Witte sauslijnen.
Was het wat we dachten dat het was…?
We stuurden een berichtje aan de maker van de pizza en kregen prompt antwoord.
Het was inderdaad wat we dachten:
Mayo. Én Ketchup. 😮
Als we genuanceerd naar deze ingrediënten kijken, dan zou je kunnen zeggen: een hamburger is ook gebakken deeg met vlees en sausjes. Daar doet niemand moeilijk over.
Waarom zou dit op pizza dan níet kunnen…?
Pizza is heel persoonlijk. Wat lekker is op pizza ook. Je moet op jouw pizza doen wat jij lekker vindt. Er zijn nergens ter wereld wetten die mayo en ketchup op pizza verbieden.
En toch… raakt mayo & ketchup bij ons een soort van oergevoel:
Dit hoort NIET thuis op een pizza.
Als de halve Pizza Wereld zich al jaren en tot vermoeiens aan toe druk maakt om ananas, waarom dan in hemelsnaam niet over ketchup & mayo…?
Dat is een interessant gevoel. Want waar is ons gevoel precies op gebaseerd? Op het Napolitaanse idee dat ingrediënten altijd lokaal en van uiterst goede kwaliteit moeten zijn? Zijn wij als pizzabakkers hierdoor teveel beinvloed? Geïndoctrineerd misschien wel…? Staan we hierdoor niet meer open voor nieuwe mogelijkheden?
Of zit de trots en het eergevoel van de Napolitaanse pizzabakker simpelweg diep in het menselijk dna verankerd? En kan je met bepaalde ingrediënten wel degelijk de onzichtbare grens passeren?
Wie jaren gelden in Eindhoven bij Chinees restaurant De Blauwe Lotus ging eten (het restuarant bestaat nu niet meer), kreeg naast de bestelde gerechten ook schaaltjes met verschillende sausjes op tafel.
Wee je gebeente als je per ongeluk je stukje vis in het verkeerde sausje dreigde te dopen. De chefkok kwam dan in Hoogsteigen Persoon aan jouw tafel staan om uit te leggen welk sausje bij welk gerechtje hoorde.
Willekeurig dippen was uit den boze. Respect voor tradities en het eergevoel van de chef voerden de boventoon. Het restaurant had – misschien wel mede hierdoor – een Cultstatus in de lichtstad.
Wat we hier maar mee willen zeggen: als de halve Pizza Wereld zich al jaren en tot vermoeiens aan toe druk maakt om ananas, waarom dan in hemelsnaam niet over ketchup & mayo…?
Waar blijft de opstand? Want waar stopt dit?
Nu zijn het ketchup & mayo. Maar what’s next?
Mosterd…curry…whiskeycocktail- of knoflooksaus…BBQ-saus…soyasaus…?
Moet dan echt alles maar kunnen…?
Is Pizza Fusion helemaal van deze tijd? Of zijn er grenzen aan de artistieke vrijheid van de pizzabakker en verdient het gedachtegoed uit Napels / Italië wel degelijk respect?
Waar ligt voor jou de Ingrediënten Grens op een pizza? Bij Patat? Shoarma? Chimichurri…? Spreek je vooral even uit, hieronder bij de reacties.
p.s. als je jouw mailadres invult om te reageren (niet verplicht), krijg je nieuwe reacties op dit artikel per mail toegestuurd. Jouw mailadres wordt niet getoond.
