Op tv zappte ik langs de Engelse versie van Snackmasters.

Twee topchefs kregen de opdracht om een wereldberoemde snack zo precies mogelijk na te maken.

De doos ging open en daar lag….een pizza.

Che fortuna!

Een van de chefs was ook nog eens Italiaan.

Kat in ’t bakkie zou je denken: een Italiaan en een pizza.

Maar je zag het angstzweet al vrij snel langs zijn koksbuis naar beneden druppelen.

Want in de doos zat de “Pepperoni Passion” van pizzaketen Domino’s.

De Italiaan zat in een wurggreep.

Zijn Italiaanse familie zou ‘m waarschijnlijk nooit meer aankijken als hij deze pizza met knoflookdipsaus zou namaken.

Maar als hij zou verliezen van zijn Engelse tegenstrever dan zou zijn vrouw ‘m sowieso het huis niet meer in laten.

Het werd een interessante aflevering :-)

Vooral ook omdat Domino’s zich niet verschuilde achter allerlei geheimen.

Sterker, ik heb in de uitzending dingen gehoord die de gemiddelde Italiaanse pizzabakker al snel als staatsgeheim zou bestempelen.

Even een paar interessante D-facts:

  • Het deeg wordt gemaakt met 5 ingrediënten. De eerste 4 komen je bekend voor, de 5e is een mengsel van melkpoeder en tarwe. Er wordt droge gist gebruikt. De deegfabriek maakt 250.000 bolletjes deeg per dag.
  • De deegbolletjes wegen 336 gram per stuk. Ze worden na het kneden koud weggelegd op 2 graden Celsius in de koeling. Daar blijft het deeg 48 uur rusten, daarna gaat het naar de winkels.
  • De pizzabodems worden met de hand gemaakt en dus niet met een deegplettende machine of deegroller.
  • Om de tomatensaus (van Portugese tomaten) mooi te verdelen, wordt een spoodle gebruikt, da’s de Engelse kruising tussen een spoon en een ladle. Deze sauslepel dus.
  • De saus wordt bijna tot aan de rand van de pizza verdeeld, de pizza heeft weinig korst. De korst die er wel is mag absoluut geen grote pofferige luchtbellen bevatten en moet mooi goudbruin gebakken zijn.
  • Dat bakken gebeurt op een rooster, in een elektrische doorvoeroven – een verhitte tunnel met lopende band – voor 6,5 minuut op een temperatuur van 240 graden.

De twee chefs hadden al deze info niet, dus voor hen was het wel even puzzelen om tot min of meer hetzelfde resultaat te komen als Domino’s.

De Italiaan won de wedstrijd.

Hij had zijn deeg ruim van te voren in de koeling gelegd en veel langer laten rijpen dan zijn tegenstander.

De Engelsman wilde de grote luchtbellen in zijn korst voorkomen en dacht dat te bereiken door zijn deeg pas op de ochtend van de wedstrijd te maken.

Fun fact:

De Engelse chef wilde zoooo graag winnen van de Italiaan, dat hij speciaal voor deze wedstrijd een doorvoeroven van maar liefst 17.000 euro had laten aanrukken om de perfecte pizza te bakken.

Laat vooral dit laatste een hele wijze les zijn.

Eentje die een Engelsman eigenlijk ook wel een beetje aan had kunnen zien komen….

The proof of the pudding is in the eating.